Sinds jaar en dag wordt over Spanje een politiek-correcte mythe opgedrongen op scholen, universiteiten, in de media: “generaal Franco was een dictator, die een bloedige burgeroorlog heeft uitgelokt, om de voorbeeldige nieuwe Spaanse republiek te vernietigen.” De laatste jaren zijn er wel steeds meer historici, zoals de befaamde professor Bartolomé Benassar, die tegen deze leugen opkomen, maar meestal worden zij doodgezwegen of gecensureerd, zeker in de Belgische media.
U kent zeker de saga rond het graf van generaal Franco, die begraven ligt in de Valle de los Caidos, een groots monument, dat op één van de heuvels buiten Madrid, vlakbij El Escorial, tussen 1941 en 1959 opgetrokken werd om er de beenderen van 35.000 gevallen strijders van beide kampen een laatste rustplaats te bezorgen en zo een teken te zijn van verzoening. Van een verzoening is weinig in huis gekomen. Tachtig jaar na het einde van de burgeroorlog hebben communisten, socialisten, anarchisten en liberalen hun nederlaag nog niet kunnen verteren en de haat van de linkerzijde in Spanje is zo groot, dat de socialistische regering van Pedro Sanchez alles in het werk stelt om het graf van Franco te schenden en zijn stoffelijke resten uit de Valle de los Caidos te verwijderen. Ondanks de steun van de hele politieke correctheid van de Europse mainstream media, is hij daarin echter niet geslaagd, dankzij de actieve tegenstand van o.m. de Benedictijnen die belast zijn met het beheer van de necropool.
De vierde kamer voor administratieve zaken van het Opperste Spaanse gerechtshof heeft immers vorige maand bevolen de herbegraving van Francisco Franco op te schorten. Hij rust dus nog steeds in de basiliek, die deel uitmaakt van het monument van de Valle de Los Caidos. De vijf rechters hebben eenparig het verzoek van de familie van de generaal, van de benedictijnse gemeenschap, van de stichting Franco en van de Vereniging voor de verdediging van de Valle ingewilligd, tegen de wil in van de socialistische regering van Pedro Sanchez.
Dat er in de media hierover volop leugens worden verkondigd, zal niet verbazen. De journalisten nemen gewoonlijk klakkeloos over wat hen door de nieuwsagentschappen aangebracht wordt of schrijven van elkaar over. Iemand die daarover alles weet is Paul Vaute, historicus en voormalig journalist bij de Franstalige krant La Libre Belgique. In een artikel geeft hij voorbeelden van deze desinformatie. Zo schrijft de Franstalige RTBF op haar site dat “het monument opgericht voor de gevallenen (los caidos) gebouwd werd door republikeinse gevangenen, die tot dwangarbeid verplicht waren en er soms stierven.” Of in de krant, waaraan Vaute meewerkte, dat “voor vele Spanjaarden het monument herinnert aan het concentratiekamp dat het in wezen was.” Ook op de RTBF-site lezen we “dat honderden republikeinen uit massagraven in heel Spanje gehaald werden om er begaven te worden zonder instemming van hun familie.” Deze fake-news of leugen-berichten moeten ons natuurlijk niet verwonderen, komende van een nieuwszender voor wie een brave NVA’er reeds een fascist is…
In feite, werd het monument van de Valle de los Caidos gebouwd door 14.876 tot dwangarbeid veroordeelden, die er hun volledige of gedeeltelijke straf hebben uitgezeten. Het waren vrijwilligers en zij kregen hiervoor strafvermindering. Dit feit werd trouwens erkend door de Raad van Europa. Volgens officiële cijfers verloren er tijdens de bouwwerken, die meer dan zeventien jaar geduurd hebben, in totaal tussen veertien en achttien mensen het leven. De doden, die er begraven werden, kwamen uit heel Spanje en er werd aan de gemeenten gevraagd de stoffelijke resten van strijders, die al minstens tien jaar in hun oorspronkelijk graf lagen, te laten overbrengen naar het monument opgericht als teken van verzoening voor de strijders van beide kampen.
Wij hebben enkele dagen vertoefd in de Valle de los Caidos. Wij maakten er kennis met een groep Spaanse academici, die er jaarlijks een seminarie organiseren en hadden zo het voorrecht om plaatsen in de crypte en de basiliek te bezoeken, die anders niet toegankelijk zijn. Wij konden ook de plechtige Mis bijwonen, die jaarlijks door de Benedictijnen opgedragen wordt ter nagedachtenis van Francisco Franco en de vermoorde charismatische politicus Jose Antonio Primo de Rivera. Een moment om nooit te vergeten!
Al wat in ons land over de Spaanse burgeroorlog in de media wordt verteld of gepubliceerd, berust in feite op communistische bronnen. Men mag niet vergeten, dat de Sovjet-Unie heel republikeins Spanje in haar greep hield. Meer dan 75% van de Spaanse goudvoorraden werd naar de USSR overgebracht en dankzij het Komintern-netwerk had Stalin het monopolie van de wapenleveringen aan de republiek. De internationale brigades, nog zo’n lieverdjes van de linkse media, werden eveneens opgericht door de Sovjets, ook al waren al hun leden geen communisten. Het is dankzij Francisco Franco, dat Spanje niet communistisch werd, wat hem bij zowel Churchill, De Gaulle als Eisenhower veel lof opleverde.
Eigenlijk heeft het kamp dat de burgeroorlog verloor, de propagandaoorlog gewonnen. Zo ingrijpend dat tachtig jaar na de feiten, de mythologie die van de misdadige volgelingen van Robespierre, Bakounin en Lenin op Iberisch grondgebied helden maakt, nog steeds stand houdt, ondanks alle bewijzen, zij het dat de leugens steeds vaker doorprikt worden. Iedereen kent Guernica, maar weet iemand iets over de bombardementen, die door de republikeinen werden uitgevoerd op Tetouan, Ceuta, Melilla, Algesiras, Cadix, Sevilla, Vallodolid en die veel meer slachtoffers maakten?
Dit zijn slechts enkele staaltjes van de constante desinformatie die over de Spaanse burgeroorlog sinds tachtig jaar wordt verspreid en die dikwijls als waarheid wordt aangenomen. Reeds in 1931 bejubelden de bekende Franse progressieve intellectuelen Louis Aragon en Paul Eluard in een manifest de brandstichtingen van kerken, van kloosters en van Katholieke universiteiten, de vernielingen van beelden en schilderijen, de aanvallen op de kantoren van Katholieke kranten (die toen nog bestonden…). Ook nu nog leven velen in dit denkpatroon.
In tegenstelling tot veel andere domeinen, geeft de Katholieke Kerk in deze materie niet toe aan de druk van de politiek-correcte (linkse) desinformatie. De jongste jaren en nog heel recent werden honderden Katholieke Spaanse martelaren, slachtoffers van de blinde terreur van de Spaanse republikeinen, als martelaren erkend en zalig verklaard. Paus Johannes-Paulus II en Paus Benedictus erkenden reeds heel wat Spaanse martelaren als zalig. Maar ook paus Franciscus laat zich niet onbetuigd (als het goed is, mag het ook gezegd…). Honderden Spaanse martelaren werden onder zijn pontificaat zalig verklaard.
De Spaanse burgeroorlog was in de eerste plaats een niets ontziende oorlog tegen de Katholieke Kerk en tegen het Katholieke Spanje. Niets voor niets was er een groot verbond tussen liberalen (waar de vrijmetselarij het voor het zeggen had), socialisten, communisten en anarchisten. In totaal telt men alleen maar in de jaren 1936 tot 1939 onder de vermoorde Katholieken 13 bisschoppen, 4.134 diocesane priesters, 2.365 mannelijke religieuzen, 283 zusters en tienduizenden leken. Maar reeds sinds 1931, kwam de terreur op gang en er vielen dus veel meer slachtoffers.
Een voorbeeld: In het bisdom Barbastro (Aragon, provincie Huesca) werden 139 van de 140 priesters omgebracht. 78 reguliere geestelijken ondergingen er de marteldood. Ook 130 leken lieten er het leven, alleen maar omdat zij lid waren van de Katholieke actie of van de plaatselijke gebedsgroep.
Over deze zaligverklaringen wordt door de media weinig of geen informatie verstrekt. Zij worden eerder vijandig onthaald en over de slachtoffers wordt niets verteld. Zo luidde de titel van een artikel in een bekende Belgische Franstalige (ex-Katholieke krant) over een honderdtal geestelijken vermoord door de Spaanse republikeinen en door Paus Franciscus zalig verklaard: “de zaligverklaring van het franquisme”… dom, leugenachtig en hatelijk , dat is de algemene teneur van wat wordt verspreid.
Bij de zaligverklaringen wordt steeds herhaald dat de martelaren slachtoffers waren van de Spaanse burgeroorlog en gedood werden “uit haat voor het geloof”. Dit wordt in de media zoveel mogelijk achterwege gelaten. Zo vermeldt de VRT-nieuwssite de zaligverklaring van 500 geestelijken uit Tarragona door Paus Franciscus, maar de nadruk wordt direct gelegd op het controversiële karakter van die zaligverklaring en de tegenstand die het oproept. De site minimaliseert de genocide op de Spaande Katholieken en heeft het over “enkele duizenden geestelijken en nonnen gedood door republikeinse sympathisanten” (ze zijn zo lief, meneer…). Kerknet geeft steeds heel weinig commentaar bij de zaligverklaring van slachtoffers van de Spaanse republikeinse misdaden. Op zaterdag 10 november van vorig jaar werden zestien Spaanse martelaren zalig verklaard. Dit wordt wel vermeld, maar er wordt onmiddellijk aan toegevoegd, dat er “ook veel weerstand bestaat tegen de zaligverklaring van de slachtoffers van tegenstanders van generaal Franco.” Neen, het waren geen “tegenstanders”, het waren moordenaars die handelden uit haat voor het Katholieke Geloof!
Tachtig jaar na het einde van de Spaanse burgeroorlog, is de marxistische leugen en haar propaganda nog steeds goed ingebakken in de “weldenkende” kringen van media, cultuur, onderwijs en politiek. In Vlaanderen, waar ‘links’ op cultureel vlak de wet dicteert en waar de ‘rechtse stem’ openlijk van het debat wordt uitgesloten, is dit zeker zo. Het is onze plicht de leugen te bestrijden, om te vermijden in toestanden terecht te komen, zoals in het Spanje van 1930, toen de linkse terreur uitmondde in een totalitair systeem van willekeur en godsdiensthaat.
